Wika ng Puso: Ang mahalagang Alitaptap ng Filipino

 Wika ng Puso: Ang mahalagang Alitaptap ng Filipino

Sa isang maliit na baryo sa Murong Purok 1 South, may isang batang nagngangalang Gian Alas. Si Gian ay isang masayahin at mapagmahal na bata na mahilig magbasa at magsulat ng mga tula at kwento sa wikang Filipino. Sa kanyang murang edad, natutunan niya ang kahalagahan ng sariling wika sa pagpapayaman ng kanyang kultura at pagkakakilanlan.

Isang araw, habang naglalakad si Gian sa daan patungo sa paaralan, nakita niya ang isang matandang lalaki na nagtitinda ng mga lumang libro sa tabi ng kalsada. Napansin ni Gian ang isang aklat na may makapal na alikabok at may nakasulat na "Mga Piling Tula ng Murong Purok 1 South". Na-curious si Gian sa aklat na iyon at tinanong ang matandang lalaki kung magkano ang halaga nito.

"Ah, iyan ba ang gusto mo, anak?" tanong ng matandang lalaki. "Iyan ay isang sinaunang aklat na naglalaman ng mga tula ng mga ninuno natin sa baryo. Hindi ko alam kung sino ang sumulat nito, ngunit sigurado akong may malalim na kahulugan ang bawat salita na nakasulat dito. Ito ay isang kayamanan na dapat nating pangalagaan at ipagmalaki."

"Magkano po ang aklat na ito?" tanong ni Gian.

"Para sa iyo, anak, bibigyan kita ng espesyal na presyo. Sampung piso lang ang aklat na iyan. Ngunit bago mo bilhin, siguraduhin mong babasahin mo ito at aalamin ang mga mensahe na nais iparating ng mga makata na sumulat nito. Ito ay hindi lamang isang aklat, kundi isang alitaptap na magbibigay liwanag sa iyong puso."

Napangiti si Gian at agad na binili ang aklat. Inilagay niya ito sa kanyang bag at nagmadaling pumasok sa paaralan. Hindi niya mapigilan ang kanyang excitement na mabasa ang mga tula sa aklat na iyon. Sa kanyang isipan, naramdaman niya na ang aklat na iyon ay magiging simula ng isang mahiwagang paglalakbay sa mundo ng wikang Filipino.

Pagkatapos ng klase, si Gian ay nagmamadaling umuwi sa kanyang bahay. Hindi niya na inintindi ang kanyang mga takdang-aralin at iba pang gawain. Ang tanging nasa isip niya ay ang aklat na nabili niya sa matandang lalaki. Sa kanyang kwarto, inilabas niya ang aklat at inalis ang alikabok na sumasakop dito. Hinawakan niya ang aklat at nadama niya ang init at bigat nito.                                                                                                                                                                                                                                  Binuksan niya ang aklat at napahanga siya sa mga nakita niya. Ang aklat ay may mga ilustrasyon ng mga tanawin at simbolo ng baryo. Ang mga letra ay may iba't ibang kulay at estilo. Ang bawat pahina ay may isang tula na may pamagat at pangalan ng makata. Ang mga tula ay may iba't ibang paksa at tema. May mga tula tungkol sa pag-ibig, pagkakaibigan, kalikasan, bayan, kasaysayan, at iba pa. Ang mga tula ay may sukat at tugma, at may mga salitang hindi pamilyar kay Gian.

Nagsimula si Gian na basahin ang mga tula sa aklat. Habang binabasa niya ang mga ito, nadarama niya ang damdamin at kaisipan ng mga makata. Naiintindihan niya ang mga mensahe at aral na nais iparating ng mga ito. Naaantig siya sa mga salitang nagpapahayag ng pagmamahal, pag-asa, paghihirap, at pagtatagumpay. Napapangiti siya sa mga salitang nagpapatawa, nagpapakilig, at nagpapasaya. Napapaisip siya sa mga salitang nagpapalalim, nagpapahiwatig, at nagpapahalaga.

Habang binabasa ni Gian ang mga tula, hindi niya napansin ang pagdaan ng oras. Hindi niya rin napansin na ang aklat ay nagbabago ng kulay at naglalabas ng mga liwanag. Parang may alitaptap na lumilipad sa paligid ng aklat. Ang mga liwanag na iyon ay pumapasok sa kanyang mata at puso. Parang may alitaptap na nagbibigay ng init at liwanag sa kanyang buhay. Parang may alitaptap na nagbubukas ng isang bagong mundo sa kanyang isipan.

Kinabukasan, si Gian ay nagdala ng aklat sa paaralan. Gusto niyang ibahagi ang kanyang natuklasan sa kanyang mga kaibigan at guro. Sa kanyang klase, ipinakita niya ang aklat sa kanyang mga kaklase at nagbasa ng ilang tula sa harap nila. Ang kanyang mga kaklase ay namangha sa aklat at sa mga tula. Hindi nila akalain na may ganitong aklat na naglalaman ng mga tula sa wikang Filipino. Hindi rin nila akalain na si Gian ay magaling magbasa at magsulat ng mga tula.

Ang kanyang guro ay nagpuri kay Gian sa kanyang pagkakatuklas ng aklat. Sinabi niya na ang aklat ay isang mahalagang bahagi ng kasaysayan at kultura ng baryo. Hinikayat niya si Gian na ipagpatuloy ang kanyang pagbabasa at pagsusulat ng mga tula sa wikang Filipino. Sinabi rin niya na ang aklat ay dapat ipamahagi sa iba pang mga estudyante at mamamayan ng baryo. Sinabi niya na ang aklat ay isang alitaptap na dapat ipakita sa lahat.

Si Gian ay sumang-ayon sa kanyang guro. Naisip niya na ang aklat ay hindi lamang para sa kanya kundi para sa lahat. Naisip niya na ang aklat ay isang regalo na dapat ibahagi sa iba. Naisip niya na ang aklat ay isang misyon na dapat gampanan niya. Naisip niya na ang aklat ay isang hamon na dapat harapin niya.

 

Mula noon, si Gian ay naging masigasig sa pagbabahagi ng aklat sa iba. Dinala niya ang aklat sa iba't ibang lugar sa baryo. Nagbasa siya ng mga tula sa plaza, sa simbahan, sa palengke, at sa iba pang mga lugar. Nagturo siya ng mga tula sa mga bata, sa mga matatanda, sa mga babae, at sa mga lalaki. Nagbigay siya ng mga kopya ng mga tula sa mga nais magkaroon nito. Nag-organisa siya ng mga gawain at programa na may kinalaman sa mga tula sa aklat. Nagpakilala siya sa mga makata na sumulat ng mga tula sa aklat.

Sa kanyang pagbabahagi ng aklat, nakilala ni Gian ang iba't ibang mga tao na may iba't ibang mga kwento at pananaw sa wikang Filipino. Nakilala niya ang mga tao na mahal na mahal ang wikang Filipino.